Towarzystwo Naukowe Sandomierskie oraz Urząd Miejski w Sandomierzu zapraszają na kolejne spotkanie z cyklu "Wybitni Sandomierzanie", które odbędzie się w sandomierskim Ratuszu, 20 października 2011 roku, o godz. 18:00.

Janusz Maria Saryusz Kamocki urodził się 2 sierpnia 1927 roku w Warszawie. Był synem Elżbiety i Gustawa Saryusz Kamockich, właścicieli majątku Podgaje pod Sandomierzem. Dzieciństwo spędził w domu rodzinnym, chodził początkowo do szkoły powszechnej w Dwikozach, a następnie do Szkoły Ćwiczeń w Sandomierzu.

W czasie wojny uczęszczał do Gimnazjum (na tajnych kompletach), od listopada 1942 roku włączył się do działalności konspiracyjnej w NOW (pseud. "Orcio"), a po scaleniu podziemia zbrojnego, od lutego 1943 r. należał do AK (pseud. "Mamut"). Pozostał w podziemiu w szeregach NZW (pseud. "Eders"). Organizował konspiracyjną młodzieżówkę w szkołach sandomierskich (pseud. "001"). Złożył maturę w 1946 roku w sandomierskim Liceum, jeszcze wówczas im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Podjął studia etnograficzne na UJ pod kierunkiem prof. Kazimierza Moszyńskiego oraz dyplomatyczne w Szkole Nauk Politycznych przy Wydziale Prawa UJ (ostatni rocznik przed zlikwidowaniem uczelni w 1949 roku). Doktorat nauk humanistycznych uzyskał w 1964 roku na UAM w Poznaniu pod kierunkiem prof. Józefa Durszty.
W latach 1962-1963 w wyniku działalności opozycyjnej został osadzony w więzieniu, a w konsekwencji nie miał możliwości wyjazdów za granicę.

Od 1952 roku aż do przejścia na emeryturę pracował w krakowskim Muzeum Etnograficznym, kierując działem etnografii pozaeuropejskiej. Prowadził badania etnograficzne na terenie Polski, głównie nad problematyką kostiumologii ludowej, obrzędowości, demonologii oraz zasięgów grup etnograficznych. Ponadto w latach 1967 i 1987 prowadził badania etnograficzne nad Polakami na Zaolziu, Spiszu, Orawie i w Czadeckim na terenie Czechosłowacji, a w latach 1970-1971 w Indonezji, gdzie badał problem powstawania poczucia narodowego u ludów archipelagu indonezyjskiego, tradycje obrzędowego teatru na Jawie i Bali oraz religie ludów pierwotnych. Sukcesem było dotarcie do ludu Kubu, uchodzącego za jedyną na świecie kulturę nieznającą jakichkolwiek form religijnych. Pobyt Kamockiego wśród tego ludu zaprzeczył tym opiniom i udowodnił istnienie u nich wiary w Istotę Najwyższą i w życie pośmiertne. Następnie prowadził badania w Singapurze (1971), na Łużycach (1973), w Armenii (1975), w Indiach (głównie w Ladaku zamieszkałym przez Tybetańczyków) i w Nepalu (1978-1979 i 1981). Wybuch stanu wojennego w Polsce uniemożliwił zakończenie badań nad problematyką rozwoju poczucia narodowego u Tybetańczyków po zajęciu Tybetu przez Chiny. Następnie prowadził badania latach 1992, 1993 i 1996 wśród Polaków w Tatarstanie, Kazachstanie, Kirgistanie i Uzbekistanie.

Po przejściu na emeryturę prowadził zajęcia z etnologii na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, na Uniwersytecie Polskim w Wilnie oraz przez jeden rok w Studium Generale Sandomiriense. Obecnie jest wykładowcą etnologii ludów pozaeuropejskich na Uniwersytecie Śląskim, członkiem Komisji Etnograficznej PAN, Towarzystwa Naukowego Sandomierskiego, Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Jest autorem wielu prac, w tym sześciu książek, z których jedna pod tytułem "Strój sandomierski" wiąże się z rodzinną Ziemią Sandomierską, także jego praca doktorska pt. "Wpływy polityczne na przemiany stroju ludowego północnej Małopolski w dobie porozbiorowej (1772-1910)" w znacznym stopniu jest oparta na badaniach prowadzonych w Sandomierskiem. Za swój osobisty sukces uważa pomoc przy odtwarzaniu sandomierskiego stroju ludowego.

W lipcu 1980 roku współorganizował Komisję Porozumiewawczą Rad Zakładowych Muzeów Krakowskich, poprzednika "Solidarności" w tym środowisku. W czasie stanu wojennego działał w podziemnej "Solidarności", równocześnie organizując Ugrupowanie Niepodległościowe "Zamek" działające w Polsce południowej. W grudniu 1990 roku został kurierem ugrupowań niepodległościowych Rządu RP na Uchodźstwie. Po zlikwidowaniu Rządu RP na Uchodźstwie ugrupowanie Niepodległościowe "Zamek" weszło w skład Klubu Służby Niepodległości (przez pewien czas funkcjonującego pod nazwą Stronnictwa Wierności Rzeczypospolitej), w którym Kamocki objął funkcję wiceprzewodniczącego, a następnie z ramienia SWR wszedł w skład Rady Naczelnej Ruchu Odbudowy Polski, do momentu wycofania się ugrupowań niepodległościowych z ROP. Należy do Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.

Odznaczony przez Rząd na Uchodźstwie Krzyżem Armii Krajowej oraz Złotym Krzyżem Zasługi za działalność niepodległościową, a także Krzyżem Kampanii Wrześniowej, nadanym przez Ministra Spraw Wojskowych Rządu RP na Uchodźstwie. Ponadto posiada różne pamiątkowe odznaczenia kombatanckie (odznakę Korpusu "Jodła", odznakę "Akcji Burza", odznakę Weterana Walk o Wolność, Krzyż Walki o Niepodległość nadany przez Stowarzyszenie Kombatantów "Antyk" oraz przyznany przez Stowarzyszenie Polskich Byłych Więźniów Politycznych - Krzyż Więźnia Politycznego). Orderów peerelowskich nie ma, dwukrotnie odmawiał przedstawienia go do Orderu Odrodzenia Polski, odmówił również przyjęcia Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski na 50-lecie AK, gdyż wręczano jeszcze odznaczenia i legitymacje z symbolami PRL, które dopiero w przyszłości miano wymienić.